همۀ فضانوردانی که به ماه سفر کردند

 

 

مطالب وبلاگ در ادرس جدید آپلود میشود

جهت ورود به وبلاگ جدید روی همین متن ضربه بزنید

 

در روز ۲۰ جولای ۱۹۶۹ نیل آرمسترانگ، فضانورد آمریکایی با گفتن جمله بیادماندنی «این گامی کوچک برای یک انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است» به عنوان نخستین انسان بر روی ماه گام نهاد. اما این ماموریت تنها ماموریت و حضور انسان در ماه نبود. پس از این سفر پروژه‌های سرنشین دار آپولو ۱۲-۱۴-۱۵-۱۶و۱۷ نیز در طی سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ در ماه فرود آمدند و در مجموع ۱۲ نفر موفق شدند در ماه قدم بگذارند.

همۀ ماه نوردان از راست به چپ: دوک، یانگ، میچل، شپارد، ایروین، کنراد، بین، اسکات، آلدرین، آرمسترانگ، اشمیت و سرنان

 

 

در جریان ماموریت‌های “آپولو” و به دنبال آزمایش سخت افزارهای این برنامه در مدار زمین و ماه توسط سفینه‌های آپولو ۷ تا ۱۰، بالاخره مرحله نهایی و اصلی کار یعنی فرود بر ماه با پرتاب سفینه آپولو-۱۱ در ۱۶ ژوئیه ۱۹۶۹ آغاز گردید. سفینه‌های آپولو گرچه ظرفیت سه نفر را داشتند اما در مدار ماه یک فضانورد در ناو اصلی می‌ماند و به گرد ماه می‌چرخید و دو نفر دیگر با سفینه ماه‌نشین بر سطح ماه فرود می‌آمدند.

آپولو ۱۱

در جریان پرواز آپولو ۱۱، روز ۲۰ ژوئیه نیل آرمسترانگ و باز آلدرین با ماه‌نشین خود را به سطح کره ماه رساندند. در آنجا آرمسترانگ به عنوان نخستین انسانی که بر روی کره‌ای غیر از زمین پا نهاده، نام خود را در تاریخ فضانوردی به ثبت رساند. پس از او باز آلدرین بر روی ماه به راهپیمایی پرداخت. در این زمان مایکل کالینز با ناو اصلی به گرد ماه می‌چرخید. قدم زدن بر روی ماه حدود دو ساعت به طول انجامید و سوغات ماه نوردان، ۲۲ کیلو از خاک و سنگ ماه بود که با خود به زمین آوردند.

پس از اتمام مأموریت، دو فضانورد با ماه نشین خود را به سفینه اصلی در مدار ماه رساندند و مه نشین را در مدار رها کردند. سپس آپولو-۱۱ به سوی زمین حرکت کرد و روز ۲۴ ژوئیه در آب‌های اقیانوس آرام فرود آمد.

آپولو ۱۲

آپولو ۱۲ در ۱۴ نوامبر ۱۹۶۹ با سه سرنشین به نام‌های پیت کنراد، دیک گوردون و آلن بین راهی ماه شد. در جریان این سفر، کنراد و بین با ماه‌نشین بر سطح ماه فرود آمدند. عملیات آنها در خارج از سفینه، طی دو مرحله و به مدت تقریبی ۸ ساعت انجام گردید. سپس ماه نوردان با ۴۰ کیلوگرم از خاک و سنگ ماه سطح این کره را ترک گفتند. آپولو-۱۲ روز ۲۴ نوامبر در اقیانوس آرام فرود آمد.

رد بجا مانده از ماموریت آپولو ۱۲ از مدار ماه

آپولو ۱۴

در ۳۱ ژانویه ۱۹۷۱ آپولو ۱۴ با سه سرنشین به نام‌های آلن شپارد، استوارت اروسا و ادگار میچل راهی فضا گردید. شپارد و میچل توسط ماه نشین در ماه فرود آمده، طی دو راهپیمایی به مدت تقریبی ۹ ساعت بر سطح این کره به تحقیق پرداختند. پس از اتمام مأموریت و برداشتن ۴۴ کیلوگرم نمونه از خاک و سنگ، فضانوردان ماه را ترک گفته، به زمین برگشتند. آپولو ۱۴ با سه سرنشین خود روز ۹ فوریه در اقیانوس آرام فرود آمد.

آپولو ۱۵

آپولو ۱۵ نیز در ۲۶ ژوئیه ۱۹۷۱ با سه سرنشین به فضا پرتاب شد. در جریان این پرواز، اسکات و ایروین با ماه‌نشین در ماه فرود آمدند و طی سه راهپیمایی جمعاً حدود بیست ساعت را بر روی ماه به تحقیق گذراندند.

این دو پس از برداشتن ۷۸ کیلوگرم از خاک ماه به درون ماه نشین رفته، ماه را ترک گفتند. با اتصال ماه‌نشین به سفینه اصلی فضانوردان و محموله به آپولو-۱۵ منتقل شده، ماه نشین را رها کردند. هر سه فضانورد، سالم در اقیانوس آرام فرود آمدند.

آپولو ۱۶

در ۱۶ آوریل ۱۹۷۲ پرتاب آپولو ۱۶ توسط ناسا صورت گرفت. در مدار ماه دو تن از فضانوردان ناو به نام‌های جان یانگ و چارلز دوک از نفر سوم توماس ماتینگلی جدا و با ماه نشین راهی سطح این کره شدند.

یانگ و دوک طی سه راهپیمایی در سطح ماه حدوداً ۲۰ ساعت خارج از سفینه فعالیت کردند که شامل ۲۷ کیلومتر رانندگی و انجام تحقیقات علمی در این کره بود. آنها قریب به ۱۰۰ کیلوگرم خاک ماه را با خود به زمین آوردند. آپولو ۱۶ با سه فضانورد خود روز ۲۷ آوریل در اقیانوس آرام فرود آمد.

آپولو ۱۷

آپولو ۱۷ در ۷ دسامبر ۱۹۷۲ با سه سرنشین به نام‌های یوجین سرنان، رونالد ایوانز و هاریسون اشمیت به فضا پرتاب و راهی مدار ماه شد. سرنان و اشمیت طی سه بار راهپیمایی، حدود ۲۰ ساعت به تحقیق در سطح ماه پرداختند، ۳۵ کیلومتر رانندگی کردند و ۱۱۰ کیلوگرم از خاک این کره را به زمین آوردند.

روز ۱۹ دسامبر ۱۹۷۲، مأموریت سفینه‌های آپولو در کره ماه، با فرود آپولو-۱۷ در آب‌های اقیانوس آرام پایان یافت. به این ترتیب طی ۶ مأموریت آپولو، ۱۲ انسان زمینی، بر ماه قدم گذاشتند.

 

منبع : سایت علمی بیگ بنگ

منابع بیشتر: NASA ,  space.com

 

 

سرعت نور به شدت آهسته است+انیمیشن

یک سری انیمیشن جدید که توسط دانشمند ناسا درست شده، نشان می‌دهد که سرعت نور تا چه اندازه آهسته است. سرعت نور سریعتر از هر چیزی است که می تواند در فضا حرکت کند. اما این سرعت بالا در مقیاس کیهانی شاید کمی آهسته به نظر برسد.

در یک خلأ کاملأ خالی، یک ذره‌ی نور که فوتون نامیده می‌شود می‌تواند با سرعت ۲۹۹۷۹۲ کیلومتر بر ثانیه یا تقریبأ ۱٫۰۷۹ میلیارد کیلومتر بر ساعت حرکت کند. این سرعت خیلی بالاست. هرچند، اگر بخواهید با سیارات دیگر ارتباط برقرار کنید یا به آنها برسید، به ویژه جهان‌های فراتر از منظومه شمسی ما، سرعت نور می‌تواند به طرز نا امیدکننده‌ای آهسته باشد.

برای توصیف قابل فهمِ محدودۀ سرعت کیهان، “جیمز اودونوگ”، دانشمند علوم سیاره‌ای در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا این قضیه را بصورت انیمیشن نشان داد. اودونوگ گفت: «انیمیشن‌های من تمام چیزی که سعی دارم بگویم را به سرعت نشان می‌دهند. وقتی آزمایشاتم را بازبینی می‌کردم از مفاهیم پیچیده‌ای را برای درک این موضوع استفاده کردم.»

اودونوگ گفت که اخیرأ یاد گرفته چگونه این انیمیشن‌ها را بسازد – اولین انیمیشن‌ او برای انتشار اخبار ناسا در مورد حلقه‌های در حال محوِ زحل بود. سپس، او مفاهیم فضایی دیگری که درکشان دشوار بود را به شکل انیمیشن در آورد، از جمله یک ویدیو که سرعت‌های چرخش و اندازه‌های سیارات را نشان می‌دهد. او گفت که یک ویدیو در تویتر میلیون‌ها بار بازدید شد. آخرین تلاش اودونوگ به سه سناریوی سرعت نور می‌پردازد تا نشان دهد که فوتون‌ها با چه سرعتی (به طرز دردناکی آهسته) می‌توانند حرکت کنند.

نور نسبت به زمین با چه سرعتی حرکت می‌کند

یکی از اولین انیمیشن‌های اودونوگ نشان می‌دهد که نور با چه سرعتی به دور زمین می چرخد. اگر زمین ما هیچ جوی نداشت (هوا نور را منکسر کرده و سرعتش را کُند می‌کند)، آنگاه فوتونی که از سطح زمین فرار می‌کرد می‌توانست استوا را تقریبأ ۷٫۵ بار در ثانیه سپری کند. در این نمایش، سرعت نور به نظر نسبتأ سریع است – گرچه در ادامه می بینید که این سرعت چقدر محدود است.

نور با چه سرعتی بین زمین و ماه طی می‌شود

دومین انیمیشن اودونوگ یک قدم بزرگ از زمین دور می‌شود تا به ماه برسد. به طور میانگین، فاصلۀ زمین تا ماه ۳۸۴۴۰۰ کیلومتر است. این یعنی تمام نور ماه که ما مشاهده می‌کنیم ۱٫۲۵۵ ثانیه دیرتر به ما رسیده و یک سفر دایره‌ای بین زمین و ماه با سرعت نور تقریبأ ۲٫۵۱ ثانیه طول می‌کشد.

هرچند، این زمانبندی هر روز بیشتر می‌شود، زیرا ماه هر سال ۳٫۸ سانتیمتر از زمین دورتر می‌شود. (ماه از طریق جزر و مدهای اقیانوس، دائمأ انرژی چرخشی زمین را تضعیف می‌کند و مدارش را تا فاصلۀ بیشتری تقویت می‌کند).

نور با چه سرعتی بین زمین و مریخ حرکت می‌کند

سومین انیمیشن چالشی را نشان می‌دهد که بسیاری از دانشمندان به طور روزانه با آن مواجه می‌شوند. وقتی ناسا سعی می‌کند داده‌هایی را از یک سفینه فضایی دانلود کند، مثل کاوشگر اینسایت در مریخ، فقط می‌تواند این کار را با سرعت نور انجام دهد. اجرای عملیات یک فضاپیما در «حالت زنده» خیلی آهسته است، همانند یک خودروی کنترل از راه دور. بنابراین، باید با دقت به پیشنهادات فکر کرد، از قبل آنها را بسته‌بندی کرد و در زمان دقیق و مکان دقیقی در فضا قرار داد تا هدفشان را گم نکنند.

سریعترین ارتباط بین زمین و مریخ وقتی صورت می‌گیرد که سیارات در نزدیکترین فاصله تا یکدیگر قرار دارند، رویدادی که بیشترین نزدیکی نامیده می‌شود و تقریبأ هر دو سال یکبار رخ می‌دهد. به طور میانگین، بهترین فاصله تقریبأ ۵۴٫۶ میلیون کیلومتر است. همانطور که کلیپ ۶۰ ثانیه‌ای اودونوگ نشان می‌دهد، ۳ دقیقه و ۲ ثانیه طول می‌کشد تا نور بین زمین و مریخ در بیشترین فاصله حرکت کند. این زمان شش ۶ دقیقه و ۴ ثانیه برای یک سفر دایره‌ای با سرعت نور است. اما به طور میانگین، مریخ ۲۴۰ میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارد – بنابراین میانگین ارتباط یک سفر دایره‌ای تقریبأ ۲۸ دقیقه و ۱۲ ثانیه طول می‌کشد.

هرچه دورتر می‌روید، سرعت نور افسرده‌کننده‌تر می‌شود

مانعِ سرعت محدود نور برای فضاپیمایی مثل افق رویداد که اکنون در فاصلۀ بیش از ۴ میلیارد مایل تا زمین قرار دارد و فضاپیمای ویجر ۱ و ۲ که هریک به فضای میان ستاره‌ای رسیده‌اند، چالش‌برانگیزتر می‌شود. وقتی به خارج از منظومه‌ شمسی نگاه می‌کنید، وضعیت افسرده‌کننده‌تر می‌شود. نزدیکترین سیارۀ فراخورشیدی شناخته شده به نام پروکسیما b تقریبأ ۴٫۲ سال نوری با ما فاصله دارد (فاصله‌ای که تقریبأ ۳۹٫۷ تریلیون کیلومتر است).

هرچند، سریعترین فضاپیمایی که تاکنون به فضا رفته کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا با سرعت ۳۴۲ هزار کیلومتر بر ساعت است؛ و با این سرعت، ۱۳۲۱۱ سال طول می‌کشد تا به پروکیسما b برسد. پروژۀ استارشات “یوری میلنر” میلیاردر روسی یک روش برای حل این مسئله‌ ارائه داده است. این ماموریت چنددهه‌ای سعی دارد یک ماهواره کوچک بسازد و آن را از طریق پرتو لیزر شتاب دهد (به طور ایده‌آل با سرعت برنامه‌ریزی شدۀ ۲۰% از سرعت نور). با این حال، کل این مفهوم هنوز نظری است و  ممکن است بخوبی کار نکند.

فضا به طرز غیرممکنی عظیم است. اگرچه جهان تقریبأ ۱۳٫۷۷ میلیارد سال قدمت دارد، لبۀ آن تقریبأ ۴۵٫۳۴ میلیارد سال نوری در یک جهت فاصله دارد(شعاع جهان) و به دلیل انبساط کیهان در حال افزایش است. این مقدار به حدی بزرگ است که نمی‌توان آن را در یک انیمیشن ساده نشان داد. اگرچه یک نمایش نزدیک بود: این تصویر را هنرمند “پابلو کارلوس بوداسی” ساخت؛ این تصویر نقشه‌های لگاریتمی جهان از پرینستون و تصاویر ناسا را با هم ترکیب می‌کند تا تمام آنها را در یک تصویر بگنجاند.

ترجمه: سحر  الله‌وردی/ سایت علمی بیگ بنگ